Mayflower - Plumeria rubra, det nye "magiske ord" .......... at give slip.

In deze blog zal ik dieper in gaan op de bloesemremedie Meibloem voor volwassenen, kinderen en dieren en hoe deze remedie werkelijk je leven kan en zal veranderen.

Ik zal ook aan de hand hiervan een paar voorbeelden uit de praktijk  uitleggen.

Het lijkt erop dat we de afgelopen jaren van "loslaten" een soort religie hebben gemaakt.

Ik ben wat gaan surfen op het net en kom veel kreten tegen, zoals:
In vier stappen loslaten? Hoe meer je loslaat hoe meer er naar je toe komt? Positief denken? Het tegenovergestelde omarmen en daar zit de verlossing. Adem in, adem uit, laat het allemaal los. Loslaten als de belangrijkste vaardigheid voor deze tijd.

Vergis je niet, Meibloem-mensen hebben een innemende persoonlijkheid.
Ze zijn vaak overdreven vriendelijk en liefdevol, hulpvaardig, hebben een uitgesproken familiezin, ontroerend bezorgd om hun verwanten, werkzaamheden zijn hun nooit teveel, in hun hulpvaardigheid komen hun eigen behoeften vaak op de tweede plaats en kunnen zich echt opofferen voor anderen.
Dan zou je toch echt denken....wat is daar mis mee?

Echter, wat je merkt in de negatieve gemoedstoestand is, dat deze mensen niet in staat zijn alleen te zijn. Door hun hulpvaardigheid binden ze anderen aan zich, de zorg om anderen eigenlijk pure eigenliefde is ( oeps, dat is toch wel heftig), ze helpen anderen niet uit onbaatzuchtige motieven, maar eisen van hen dankbaarheid. Ze dringen anderen hun weldaden regelrecht op en zijn snel beledigd, als hun hulp wordt afgewezen. Ze proberen anderen van hun afhankelijk te maken met schijnbaar goedbedoelde raadgevingen, maar bij afwijzing daarvan komen de  krokodillentranen. Er ontstaat een  morele druk. Ze  ontwikkelen bij anderen een schuldgevoel en  gebruiken hierbij emotionele chantage. Ze mengen zich in zaken van anderen, diplomatische machtsuitoefening, buiten afhankelijkheidsverhoudingen uit, om anderen te overheersen.

Het hoeft natuurlijk allemaal niet zo heftig te zijn als ik hierboven beschreven heb, maar velen van ons zullen er wel iets in herkennen. En ieder levend wezen heeft nu eenmaal alle emoties in zich en kunnen in een bepaalde periode van je leven zich kenbaar maken.

Kinderen van Meibloem-ouders hebben snel last van schuldgevoelens. De blik die een ouder een kind kan geven kan hiervoor al verantwoordelijk zijn.

Een oud gezegde van vroeger: Ik zie aan je voorhoofd, dat je jokt, want er staat een streep op je voorhoofd. (De ouderen onder ons zullen zich dat misschien nog herinneren). Ook dit genereert gemakkelijk een schuldgevoel ondanks dat het kind niets gedaan heeft.
Ook zijn de kinderen van Meibloem-ouders "gevoelig" voor astma m.a.w. ze krijgen geen lucht— ik bedoel geen vrijheid.
Ook trouwen ze – als ze al trouwen – vaak heel laat en zij kunnen maar heel moeilijk het ouderlijk huis verlaten

Er kwam een keer een mevrouw in de praktijk en zij vertelt mij een verhaal van de cake waar geen briefje in zat en hoe ze reageerde op de kleindochter die uit Amerika geen briefje stuurde.
Wat bleek:
Ze was woedend op haar dochter en kleindochter en als ze terug kwamen...nou, dan kregen ze ervan langs. Waarom: als de dochter op vakantie ging was het haar gewoonte om voor haar vriendinnen en haar moeder een cake te bakken. In de cake van haar vriendinnen verstopte ze een lief briefje. Eén van de vriendinnen belde de moeder om te vertellen hoe leuk ze het vond dat haar dochter zo'n leuk briefje in de cake had gestopt. De moeder, mijn cliënte, werd furieus en voelde zich zo enorm achtergesteld dat zij geen en haar vriendinnen wel een briefje hadden in de cake. Nou, zij zou ervan lusten. Was dat de dank voor de jarenlange, liefdevolle opvoeding die zij haar dochter gegeven had....en dat nu vriendinnen belangrijker waren dan zij....en van haar kleindochter was er nog niet eens een kaart gekomen.

Vaak hebben deze gevoelens te maken met een enorme angst om alleen te zijn of alleen achter te blijven. Dit is vaak ontstaan door een gevoel nooit gewenst en bemind te zijn geweest. Vaak gaat het bij deze mensen om een liefdeloze jeugd.
En zelfs een doorgemaakt trauma als een keizersnede kan hiervoor verantwoordelijk zijn. Hierdoor hebben ze steeds behoefte aan erkenning, meeleven, zelfbevestiging. En zij vluchten voor zichzelf in de ander. Daarbij wordt de eigen identiteit op de persoon van de ander geprojecteerd. Ze maken anderen van zich afhankelijk, want ze zijn zelf van die afhankelijkheid afhankelijk (moeilijke zin), anders komt het leven ze zinloos voor. Omdat het innerlijk losmakingsproces van de omgeving als voorwaarde voor het vinden van de eigen persoonlijkheid en daardoor van het eigen ik van de patiënt – zonder therapeutische hulp en/of bloesemremedies - niet plaatsvindt, moet de oplossing van het conflict veelal vanuit de omgeving komen.

Ook kwam er een keer een vrouw in de praktijk, die boos was. Zij had met haar man een groot bedrijf, haar dochter en schoonzoon werkten mee in het bedrijf. De dochter had een kindje van 2 jaar. De dochter leed aan verschrikkelijk acné. De moeder "ging" aan de druppels om haar boosheid kwijt te raken. In de loop van de tijd "mochten" haar dochter en haar man ook "aan de druppels". En zo langzamerhand werd de gezinsstructuur duidelijk. De moeder bepaalde alles in het bedrijf. Een keer moest zij haar afspraak afzeggen omdat zij een laserbehandeling zou ondergaan om de enorme rimpels rondom haar mond weg te laten halen. De moeder ging naar een vakantiehuisje na de behandeling omdat zij niet wilde dat haar bed of haar kussens vuil zouden worden door het eventuele vocht dat zou kunnen komen na de laserbehandeling????????
Op een gegeven moment was de dochter bij mij en zij vertelde dat zij nu ook een laserbehandeling mocht ondergaan (was heel duur volgens de dochter) als zij maar weer zou toestaan dat de moeder met haar dochtertje 's avonds in bad mocht in plaats van zijzelf en als ze dat niet goed vond, dan ging de laserbehandeling niet door.
De vader kwam ook in de praktijk. Hij leed het meest aan minderwaardigheidsgevoelens. Met hem ging het na een korte tijd al een stukje beter. Totdat zijn vrouw weer woedend bij mij kwam met de mededeling dat zij seksboekjes van hem had gevonden op een geheime plaats.
Nou, ik moet jullie zeggen...dit vind ik nogal ingewikkelde dingen. De moeder is na haar woede-aanval op haar man niet meer teruggekomen bij mij en de echtgenoot en dochter mochten niet meer van haar naar mij toekomen.
Hoe het verder is gegaan, weet ik niet, maar dit is altijd in mijn gedachten gebleven.

Meibloem-ouders worden door buitenstaanders als zeer goede ouders beschouwd, omdat ze zoveel met hun kinderen doen. Ze verstikken hun kinderen in het overbeschutte ouderlijk huis. Vaak zijn het ouders die zeer streng voor hun kinderen zijn met als argument dat ze verantwoordelijk zijn voor hun kinderen en streng moeten zijn om ze voor eventuele schade te behoeden. In feite is het slechts een rechtvaardiging voor hun machtsuitoefening. Ze zijn ook van mening dat ze alles voor hun kinderen hebben gedaan en dat ze ook wat terug mogen verwachten van hun kinderen.

De bloesemremedie Meibloem laat je de ander in liefde en bescherming opgroeien en als het tijd is, ben je in staat de ander echt los te laten en te laten gaan om zijn eigen weg te volgen. Geeft echte liefde zonder voorwaarden. Het meest essentiële is elkaar in liefde loslaten.

Meibloem-kinderen bedenken trucjes om medelijden op te wekken als ze hun zin niet krijgen en zij kunnen ongelofelijk dwingend huilen en proberen met tranen medelijden te wekken.
Ze dreigen speelgenootjes met het beroemde:” Ik ben je vriendje niet meer, als je nu niet met me gaat spelen”
Of ze reageren met verwijten, dat ze nooit krijgen wat ze willen enz. Of dat de broertjes en/of zusjes wel alles krijgen en zij nooit.
Met kritiek kunnen ze niet omgaan en reageren direct beledigt
En als goedwillende ouders niet de kracht op kunnen brengen hier tegen in te gaan, worden het echte tirannetjes

42 Jaar geleden, toen ik ging samenwonen met mijn huidige man, nam hij zijn hond mee. Ik had nog nooit een hond gehad. Het was een Basset. Hij was opgevoed door mijn schoonmoeder, die 6 dagen in de week werkte en de hond bleef in de zaak boven de woning. Natuurlijk werd hij een paar keer per dag uitgelaten. Er werd heel goed voor hem gezorgd. Op het moment dat Humphfrey bij me kwam wonen, werd het één drama. Mijn man mocht niet in ons bed. Dan ging hij dreigend met opgetrokken lip voor mijn man staan. Mijn man mocht niet meer in de keuken komen. Hij sprong op de bank, keek me aan, en begon op de bank te plassen, heel trots en keek me daarbij aan. Hij regeerde het hele huis. Het werd zo erg, dat wij Humphfrey hebben moeten laten inslapen omdat hij toen, in onze ogen, zo gevaarlijk werd.
Nu weet ik beter. Toen wist ik nog heel weinig van remedies....jammer genoeg.

In een vorige blog heb ik de bloesemremedie Aster beschreven.
Het verschil tussen Aster en Meibloem ( alhoewel het soms veel op elkaar lijkt) is dat Aster een onbewuster gedrag is dan Meibloem.

Madeleine Meuwessen