Waar en wanneer gaan regulier en complementair eindelijk samenwerken??? Deel IV

Waar en wanneer gaan regulier en complementair eindelijk samenwerken???

Zoals jullie weten heb ik over samenwerking regulier en complementair al blogs gewijd te weten (16-04-2017, 23-04-2017 en 14-05-2017).

De mensen, die mij al lang kennen, weten dat als ik nu jong zou zijn...ben pas 17 (oh nee...71) ik epigenetica zou gaan studeren.

Wat is epigenetica?
Epigenetica is het vakgebied binnen de genetica dat de invloed bestudeert van de omkeerbare erfelijke veranderingen die optreden in het gedrag van een cel zonder wijzigingen in de sequentie (volgorde van de basenparen) van het DNA in de celkern. Het bestudeert ook de processen die de zich ontplooiende ontwikkeling van een organisme beïnvloeden. In beide gevallen wordt bestudeerd hoe gen-regulerende informatie die niet wordt uitgedrukt in je genotype toch van de ene generatie op de andere wordt overgedragen. Dit type van regulering kan zich richten op het DNA, het RNA of de proteïnen en werkt op het niveau van de celkern of van het cytoplasma. Nucleosomen spelen hierbij een belangrijke rol.

En bovenstaand is nog al een mond vol. In mijn woorden gezegd: Ik heb altijd al het gevoel gehad dat je op de één of andere manier genen aan of uit kunt zetten. Dat gemoedstoestanden hier een grote rol in spelen. En dat bloesemremedies hierin een groot aandeel hebben. Net zoals bloesemremedies een grote impact hebben op neurale netwerken.
Ik zeg ook altijd dat ik werk met remedies om chronische klachten op te lossen. Ik geef iemand niet een "paar druppeltjes" en het is opgelost. Ik gebruik remedies ook niet als een "aanvulling" op ....???? Het is een op zichzelf staande therapie. De manier van werken met remedies zoals ik (en vele therapeuten met mij) doe, zorgt ervoor dat neurale netwerken zich veranderen.

Een simpele uitleg: "Dagobert Duck loopt rondjes in zijn geldpakhuis. Eén rondje zie je niet. Echter als Dagobert Duck meerdere en dus frequenter rondjes gaat lopen (omdat hij zich weer ergens zorgen over maakt), ziet men een spoor ontstaan op zijn laag geld. Als iemand zich al langere tijd niet goed voelt, b.v. door een endogene depressie of  veel te veel op haar/zijn bordje heeft liggen, dan begint zich zo'n "spoor" te vormen in de neurale netwerken die zich keer op keer verstevigen en verdiepen; de verbindingen die over een langere periode gevormd zijn, zijn net als de sporen van Dagobert Duck in zijn pakhuis, erg diep en stevig met elkaar verbonden. In het geldpakhuis van Dagobert Duck is de vorming van zijn rondje dusdanig concreet geworden, dat dit niet simpel en snel te egaliseren is. Hiervoor is ook weer veel tijd nodig om dit gevormde pad in zijn pakhuis te vullen / te veranderen."

Patronen en vormen (dus met als voorbeeld Dagobert Duck's bekende rondjes lopen in zijn pakhuis) die al langere tijd aanwezig zijn, hebben dus onderling erg sterke verbindingen op neuraal niveau; neurons that fire together, work together.
Iets wat al langere tijd aanwezig is, gaat niet met een paar druppeltjes weg, nee... je gaat "stapje voor stapje" (na een uitgebreide anamnese) aan de gang met de bloesemremedies. En dat is een proces dat langere tijd kan duren wat ook weer te maken heeft met de flexibiliteit van het neurale netwerk en de belasting die mensen met zich mee dragen.
Hier kom ik later nog wel op terug.

Maar wat heeft dat nou te maken met deel IV?

Ik zat in de auto een hoorde een interview van Pierre Capel, emeritus hoogleraar experimentele immunologie aan de Universiteit Utrecht. Dat sprak mij zo aan, dat ik meteen zijn boek heb besteld. De volgende dag in huis en niet meer opgehouden tot het uit was. Het boek staat vol van aantekeningen omdat ik zoveel herkenning vond in wat hij schrijft en wat ik "weet" en zoals ik werk. Een voorbeeld: Pierre Capel schrijft over de stressrespons in hoofdstuk 6. De uitspraak "een beetje stress kan geen kwaad" is helemaal correct, zolang het over acute stress gaat (dan kan je ook een wateroplossing met de juiste remedie nemen), maar chronische stress is een ware sluipmoordenaar. Wat hij dan beschrijft in dit hoofdstuk en welke klachten hiervan komen, vertel ik net zo in onze opleiding. Het komt zo met elkaar overeen. Dan begrijpen jullie dat ik helemaal in een hoera-stemming verkeerde. Ook beschrijft hij b.v. in hoofdstuk 20 "Gevoelens bestaan niet, zij ontstaan":  dat de geneeskunde de aandacht voornamelijk richt op reductionistisch denken. En dat in het gebied van interacties tussen systemen, processen en krachten ontstaan, die in de klassieke geneeskunde niet of nauwelijks worden onderkend.
Ik wil verder niets toevoegen of het boek op mijn manier interpreteren. Ik wil alleen jullie erop wijzen dat de inzichten die Pierre Capel beschrijft in dit boek mijn hart verwarmen en dat ik zoveel herkenning vond.
Ik heb ook meteen contact gezocht. Er zal nog meer contact komen. Ik weet dat hij eind 2018 of begin 2019 (eerder is er geen nieuwe cursus) komt bij een Verdiepingscursus om meer uitleg te geven.
Wij hebben zijn boek meteen in de verkoop genomen en mogen wij ook 5 exemplaren weggeven.

Niet zo heel makkelijk te lezen....maar wat een aanrader!

Madeleine Meuwessen

Het Emotionele DNA
Gevoelens bestaan niet, zij ontstaan
Wanneer we het over onze gevoelens hebben, kunnen we ze meestal precies omschrijven. Maar hoe ze ontstaan, waar ze vandaan komen en, nog belangrijker, wat ze allemaal met ons doen, weten we vaak niet. Ze dwarrelen als een soort mist door ons hele lijf. Het wordt echter steeds duidelijker dat gevoelens verbonden zijn aan keiharde biochemie. Zij zijn niet alleen van invloed op het ontstaan en verloop van ziekten, maar ook bepalend voor de gezondheid en zelfs onze levensduur.

Pierre Capel legt aan de hand van uitgebreide studies op verbluffend heldere wijze uit hoe gevoelens onze gezondheid aansturen én hoe we dit kunnen beïnvloeden, waarmee we zelf onze levenskwaliteit kunnen verbeteren. In onze cultuur denken we dat we voornamelijk rationele wezens zijn, maar is dat wel zo? Positieve en negatieve gevoelens hebben een onvoorstelbaar sterke werking op het ontstaan en verloop van allerlei ziekten, zoals onvruchtbaarheid, aderverkalking, depressie, tumoren, diabetes etc., maar ook bij symptomen als pijn en angst. Sport, yoga en meditatie kunnen hierbij een enorme positieve verandering teweeg brengen. Het emotionele DNA combineert de magische wereld van de gevoelens met de moleculaire biologie; een wereld die verbazingwekkend helder blijkt te zijn en in dit fascinerende boek ontdaan wordt van bestaande vooroordelen.

Pierre Capel is emeritus hoogleraar experimentele immunologie aan de Universiteit Utrecht. Naast jarenlange fundamentele en moleculair biologische research binnen het vakgebied van de immunologie, heeft hij ook gewerkt aan de ontwikkeling van nieuwe therapieën en inzichten op het gebied van beenmerg- en niertransplantatie en het ontwikkelen van op antistof gebaseerde immunotherapieën. De laatste jaren heeft hij de biochemische achtergrond van sport, yoga en meditatie bestudeerd. Hij houdt over dit onderwerp regelmatig lezingen en gastcolleges in binnen- en buitenland.