Πού και πότε θα αρχίσουν επιτέλους να συνεργάζονται το mainstream και το συμπληρωματικό???? Μέρος IV

Πού και πότε θα αρχίσουν επιτέλους να συνεργάζονται οι τακτικές και οι συμπληρωματικές????

Όπως γνωρίζετε, έχω ήδη αφιερώσει blogs για την τακτική και συμπληρωματική συνεργασία (16-04-2017, 23-04-2017 και 14-05-2017).

Οι άνθρωποι, που με γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό, γνωρίζουν ότι αν ήμουν νέος τώρα... είμαι μόνο 17 (ωχ όχι... 71) θα μελετούσα την επιγενετική.

Τι είναι η επιγενετική;
Η επιγενετική είναι ο κλάδος της γενετικής που μελετά την επίδραση των αναστρέψιμων κληρονομικών αλλαγών που συμβαίνουν στη συμπεριφορά ενός κυττάρου χωρίς αλλαγές στην αλληλουχία (σειρά των ζευγών βάσεων) του DNA στον πυρήνα του κυττάρου. Μελετά επίσης τις διεργασίες που επηρεάζουν την εξελικτική ανάπτυξη ενός οργανισμού. Και στις δύο περιπτώσεις, μελετά τον τρόπο με τον οποίο οι γονιδιακές ρυθμιστικές πληροφορίες που δεν εκφράζονται στον γονότυπό σας μεταβιβάζονται ωστόσο από τη μία γενιά στην επόμενη. Αυτός ο τύπος ρύθμισης μπορεί να στοχεύει το DNA, το RNA ή τις πρωτεΐνες και λειτουργεί στο επίπεδο του κυτταρικού πυρήνα ή του κυτταροπλάσματος. Τα νουκλεοσώματα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο εδώ.

Και το παραπάνω είναι αρκετά βαρύγδουπο. Με δικά μου λόγια: Πάντα ένιωθα ότι με κάποιο τρόπο μπορείς να ενεργοποιήσεις ή να απενεργοποιήσεις τα γονίδια. Ότι οι καταστάσεις του νου παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Και ότι οι θεραπείες λουλουδιών παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Ακριβώς όπως τα ανθοϊάματα έχουν μεγάλο αντίκτυπο στα νευρωνικά δίκτυα.
Λέω επίσης πάντα ότι εργάζομαι με θεραπείες για την επίλυση χρόνιων παραπόνων. Δεν δίνω σε κάποιον "μερικές σταγόνες" και το πρόβλημα λύνεται. Ούτε χρησιμοποιώ θεραπείες ως "συμπλήρωμα" στο ....????. Πρόκειται για μια αυτόνομη θεραπεία. Η εργασία με τα φάρμακα με τον τρόπο που κάνω εγώ (και πολλοί θεραπευτές μαζί μου) προκαλεί την αλλαγή των νευρωνικών δικτύων.

Μια απλή εξήγηση: "Ο θείος Σκρουτζ Ντακ κάνει κύκλους στην αποθήκη χρημάτων του. Ένας γύρος δεν φαίνεται. Ωστόσο, αν ο Νταγκόμπερτ Ντακ αρχίσει να περπατάει πολλούς και άρα πιο συχνούς γύρους (επειδή ανησυχεί πάλι για κάτι), βλέπει κανείς να σχηματίζεται ένα ίχνος στα χαμηλά του χρήματα. Αν κάποιος δεν αισθάνεται καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα, π.χ. λόγω ενδογενούς κατάθλιψης ή έχει πάρα πολλά στο κεφάλι του/της, ένα τέτοιο "μονοπάτι" αρχίζει να σχηματίζεται στα νευρωνικά δίκτυα, τα οποία ενισχύονται και βαθαίνουν ξανά και ξανά- οι συνδέσεις που σχηματίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως ακριβώς τα ίχνη του θείου Σκρουτζ Ντακ στην αποθήκη του, είναι πολύ βαθιά και σταθερά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Στην αποθήκη χρημάτων του Dagobert Duck, ο σχηματισμός του κύκλου του έχει γίνει τόσο συγκεκριμένος που δεν μπορεί να ισοπεδωθεί απλά και γρήγορα. Αυτό απαιτεί και πάλι πολύ χρόνο για να γεμίσει/αλλάξει αυτό το διαμορφωμένο μονοπάτι στην αποθήκη του."

Έτσι, τα μοτίβα και τα σχήματα (χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το περίφημο τρέξιμο του Νταγκόμπερτ Ντακ στην αποθήκη του) που είναι παρόντα για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν πολύ ισχυρές συνδέσεις μεταξύ τους σε νευρωνικό επίπεδο, νευρώνες που πυροδοτούνται μαζί, συνεργάζονται.
Κάτι που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό δεν εξαφανίζεται με λίγες σταγόνες, no.... αρχίζετε να εργάζεστε με τα ανθοϊάματα "βήμα προς βήμα" (μετά από ένα εκτεταμένο ιστορικό). Και αυτή είναι μια διαδικασία που μπορεί να πάρει πολύ χρόνο, η οποία έχει να κάνει και πάλι με την ευελιξία του νευρωνικού δικτύου και την επιβάρυνση που κουβαλούν οι άνθρωποι.
Θα επανέλθω σε αυτό αργότερα.

Αλλά τι σχέση έχει αυτό με το μέρος IV;

Ήμουν στο αυτοκίνητο και άκουσα μια συνέντευξη του Pierre Capel, ομότιμου καθηγητή πειραματικής ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Αυτό μου άρεσε τόσο πολύ που παρήγγειλα αμέσως το βιβλίο του. Το πήρα την επόμενη μέρα και δεν σταμάτησα μέχρι να το κυκλοφορήσω. Το βιβλίο είναι γεμάτο σημειώσεις γιατί βρήκα τόση αναγνώριση σε αυτά που γράφει και σε αυτά που "ξέρω" εγώ και στον τρόπο που εργάζομαι. Ένα παράδειγμα: Pierre Capel γράφει για την αντίδραση στο στρες στο κεφάλαιο 6. Η δήλωση "λίγο στρες δεν βλάπτει" είναι απολύτως σωστή, εφόσον πρόκειται για οξύ στρες (τότε μπορείτε να πάρετε και ένα υδατικό διάλυμα με το κατάλληλο φάρμακο), αλλά το χρόνιο στρες είναι πραγματικός δολοφόνος. Αυτό που περιγράφει στη συνέχεια σε αυτό το κεφάλαιο και ποια συμπτώματα προέρχονται από αυτό, το λέω ακριβώς το ίδιο στην εκπαίδευσή μας. Είναι τόσο παρόμοια. Τότε καταλαβαίνετε ότι ήμουν εντελώς σε διάθεση για ζήτω. Περιγράφει επίσης π.χ. στο κεφάλαιο 20 "Τα συναισθήματα δεν υπάρχουν, προκύπτουν": ότι η ιατρική εστιάζει την προσοχή της κυρίως στην αναγωγιστική σκέψη. Και ότι στο πεδίο των αλληλεπιδράσεων μεταξύ συστημάτων προκύπτουν διαδικασίες και δυνάμεις, οι οποίες δεν αναγνωρίζονται ή αναγνωρίζονται ελάχιστα στην κλασική ιατρική.
Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα περαιτέρω ή να ερμηνεύσω το βιβλίο με τον δικό μου τρόπο. Θέλω απλώς να σας επισημάνω ότι οι γνώσεις που περιγράφει ο Pierre Capel σε αυτό το βιβλίο ζέσταναν την καρδιά μου και βρήκα τόση αναγνώριση.
Επίσης, επικοινώνησα αμέσως. Θα υπάρξει περαιτέρω επαφή. Γνωρίζω ότι θα έρθει σε ένα μάθημα εμβάθυνσης στα τέλη του 2018 ή στις αρχές του 2019 (δεν υπάρχει νέο μάθημα πριν από αυτό) για να εξηγήσει περισσότερα.
Βάλαμε αμέσως το βιβλίο του προς πώληση και μας επιτρέπεται επίσης να χαρίσουμε 5 αντίτυπα.

Δεν είναι μια πολύ εύκολη ανάγνωση....αλλά τι ανάγνωση!

Madeleine Meuwessen

Το συναισθηματικό DNA
Τα συναισθήματα δεν υπάρχουν, προκύπτουν
Όταν μιλάμε για τα συναισθήματά μας, συνήθως μπορούμε να τα περιγράψουμε με ακρίβεια. Αλλά πώς προκύπτουν, από πού προέρχονται και, το σημαντικότερο, τι μας κάνουν όλα αυτά, συχνά δεν ξέρουμε. Στριφογυρίζουν στο σώμα μας σαν ομίχλη. Ωστόσο, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι τα συναισθήματα συνδέονται με τη σκληρή βιοχημεία. Δεν επηρεάζουν μόνο την εμφάνιση και την πορεία των ασθενειών, αλλά καθορίζουν επίσης την υγεία, ακόμη και τη διάρκεια της ζωής μας.

Βασισμένος σε εκτεταμένες μελέτες, ο Pierre Capel εξηγεί με εκπληκτική σαφήνεια πώς τα συναισθήματα καθοδηγούν την υγεία μας και πώς μπορούμε να τα επηρεάσουμε, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα της ζωής μας. Στην κουλτούρα μας, πιστεύουμε ότι είμαστε ως επί το πλείστον λογικά όντα, αλλά είναι αυτό πραγματικά αλήθεια; Τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα έχουν απίστευτα ισχυρή επίδραση στην εμφάνιση και την πορεία κάθε είδους ασθενειών, όπως η υπογονιμότητα, η αρτηριοσκλήρωση, η κατάθλιψη, οι όγκοι, ο διαβήτης κ.ά., αλλά και σε συμπτώματα όπως ο πόνος και το άγχος. Ο αθλητισμός, η γιόγκα και ο διαλογισμός μπορούν να επιφέρουν τεράστιες θετικές αλλαγές από αυτή την άποψη. Το συναισθηματικό DNA συνδυάζει τον μαγικό κόσμο των συναισθημάτων με τη μοριακή βιολογία- έναν κόσμο που αποδεικνύεται εκπληκτικά σαφής και απογυμνωμένος από τις υπάρχουσες προκαταλήψεις σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο.

Ο Pierre Capel είναι ομότιμος καθηγητής πειραματικής ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Εκτός από την πολυετή βασική και μοριακή βιολογική έρευνα στον τομέα της ανοσολογίας, έχει επίσης εργαστεί στην ανάπτυξη νέων θεραπειών και γνώσεων στον τομέα της μεταμόσχευσης μυελού των οστών και των νεφρών και στην ανάπτυξη ανοσοθεραπειών με βάση αντισώματα. Τα τελευταία χρόνια έχει μελετήσει το βιοχημικό υπόβαθρο του αθλητισμού, της γιόγκα και του διαλογισμού. Πραγματοποιεί τακτικά διαλέξεις και προσκεκλημένες διαλέξεις για το θέμα αυτό στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.